Rozdział 6

Chyba pomału uświadamiam sobie, że zaczynam ich lubić. Od samego rana śmieję się jak głupia. Na początku Niall i Olivia – kłócący się o ostatni kawałek pomidora, potem Louis, który biegał po całym domu i szukał swojego telefonu, a miał go w kieszeni, a teraz Lily zabrała nas do zoo.

-Zayn, oddaj tą mapę, bo zaraz się zgubimy. - powiedziałam do Mulata.

-Wątpisz we mnie? - złośliwie się uśmiechnął.

Poczułam jak niebezpiecznie zbliża się do mnie.

- Być może. – mruknęłam, lekko się odsuwając. Przystanął dopiero dosłownie kilkanaście centymetrów przede mną. Rozejrzałam się wokoło, ale nie zauważyłam nikogo znajomego. Zayn wpatrywał się we mnie z cwanym uśmieszkiem na ustach.

- Chyba się mnie nie boisz, hmm?

- Słuchaj. – zaczęłam, nie chcąc mu odpowiadać na to pytanie.- To, wtedy na plaży, nie wiem, czemu tak się stało i nie wiem, dlaczego nie zaprotestowałam, ale lepiej o tym zapomnijmy, tak? Więc nie bądź taki hop do przodu!

-  A co jeśli ja nie chcę o tym zapominać? – mruknął, nadal się uśmiechając.

- To twój problem. I przestań się tak dziwnie szczerzyć, bo na serio zaczynam się bać! – rzuciłam i odeszłam. W połowie drogi jeszcze się odwróciłam, a on dalej stał w tym samym miejscu i przenikliwie się we mnie wpatrywał. Miałam przeczucie, że coś kombinuje… Ale nie miałam teraz czasu się nad tym zastanawiać, bo doszłam do zagrody, przy której stał Harry… i dziwnie się zachowywał…

- Eee, mogę wiedzieć, co ty robisz? – spytałam niepewnie. Chłopak stał naprzeciwko dużej, białej lamy i gadał do niej, jak do dziecka.

- Ciiiii! Muszę ją przywołać! – powiedział, a ja postanowiłam w to nie wnikać i odsunęłam się kilka kroków w bok, stając koło Louisa, który przypatrywał się tej sytuacji z naburmuszoną miną. – No chodź tu do mnie, maleńka! Patrz, co mam! Piękną, chrupiącą marchewkę, którą Louis dał specjalnie dla ciebie, kochanie!

- Wcale jej nie dałem! To ty mi ją zabrałeś, złodzieju! – burknął Louis, ale Harry chyba udawał, że nie słyszy.

- Mogę wiedzieć, po co mu ta lama? – spytałam.

- A kto go tam wie?! Jak głupi to głupi… - mruknął, a ja się zaśmiałam. Nagle zwierzę powoli zaczęło zbliżać się do Loczka. – Tak, mała! Podejdź! Chodź do wujka Hazzy! – wołał do niej uradowany i ze świecącymi oczami, ciesząc się, że w końcu mu się udało, ale nagle lama odchyliła lekko głowę i go… opluła. Wybuchnęłam śmiechem razem z całą resztą ludzi, którzy właśnie do nas podeszli. Harry, zniesmaczony, wycierał twarz, ale dalej do niej mówił.

- Zawiodłem się na tobie. Myślałem, że mi ufasz! A tu taka niespodzianka! Obrażam się! Żegnaj! – wszyscy się śmiali, ale po chwili on też już nie wytrzymał i dołączył do nas.

Kilka minut później czekaliśmy na Harry'ego, który poszedł umyć twarz. Wszyscy staliśmy pod toaletą. Zayn nadal uśmiechał się do mnie jak głupi.

- Jak ta ślina się lepiła.. Co oni tym zwierzętom dają? - wyszedł w końcu na zewnątrz.

- Mówię ci! To oni! - usłyszeliśmy głos jakieś dziewczyny.

- Niemożliwe. Wyobrażasz sobie ich prawdziwych, tutaj w zoo? - odpowiedziała jej koleżanka.

- Zobaczymy... Przepraszam.. Wy jesteście Loca Chicas?

- Jasne! Nie widać? Jestem Olivia, a wy? - powiedziała szczęśliwa blondynka.

- Ja jestem Vanessa, a to moja przyjaciółka Kate. Jesteśmy waszymi największymi fankami! Możemy zrobić sobie z wami zdjęcie? - spytała zarumieniona nastolatka.

Zgodziłyśmy się i kilka sekund później pozowałyśmy do zdjęcia. Gdy już odeszły, Louis zrobił smutną minę.

- A ja, to co? Kochane, chyba nie poznałyście mnie!

- Daruj sobie - odpowiedziała Lily.

- To gdzie teraz idziemy? - spytał Niall.

- Zayn, mapa! - krzyknęłam chłopakowi do ucha.

- Coś za coś.

- Nawet o tym nie myśl. Mapa! - podał mi kawałek papieru. - Kierunek MAŁPY.

- Ooo, popatrz Harry! Pójdziemy odwiedzić twoich przyjaciół! - rzucił wesoło Louis, a chłopak zgromił go wzrokiem.

- Bardzo śmieszne. - mruknął. Po niedługim czasie doszliśmy na miejsce. Dziewczyny szły z przodu razem z Liamem i Niallem, żywo o czymś rozmawiając i gestykulując. Podążałam za nimi, wpatrując się w mapę, a na samym końcu szła pozostała trójka chłopców, podejrzanie szepcząc między sobą. Po drodze rzuciła mi się w oczy sporych rozmiarów, pusta klatka, ale ominęłam ją i kucnęłam, by zawiązać sznurowadła u moich ulubionych trampek. Przyjaciółki były daleko na przedzie, nawet nie zauważyły, że nie idę za nimi. Nagle poczułam, jak ktoś zasłania mi oczy, lecz nie zdążyłam krzyknąć, bo czyjeś dłonie znalazły się na moich ustach. Zaczęłam się wyrywać i machać nogami, ale oplotły mnie silne ręce innej osoby, pozbawiając wykonania jakiegokolwiek ruchu. Unieśli mnie do góry i gdzieś ze mną szli. Po przebyciu kilku kroków usłyszałam skrzypnięcie furtki, a po chwili postawili mnie szybko na ziemi. Szybko się odwróciłam i zobaczyłam naprzeciwko mnie zadowolonych z siebie chłopców. Zdezorientowana, rozejrzałam się dookoła i dopiero po chwili dotarło do mnie, że znajduję się w pustej klatce, którą niedawno mijałam. Gdyby mój wzrok zabijał, teraz cała trójka leżałaby już martwa.

- Czy was do końca pogrzało?! – krzyknęłam wściekła. – Czy wy się z tymi małpami na rozum pozamienialiście?!

- Stella, skarbie musisz się do nas przyzwyczaić. A w taki sposób.. - zaśmiał się Louis.

- Debilu, otwórz tą klatke! - krzyknęłam do niego, a on pokręcił przecząco głową.

Spojrzałam się za siebie. Dziewczyny, Liam i Niall już dawno nas wyprzedzili. Wyciągnęłam telefon i napisałam SMS'a do Emily 'Nie no super! Wy do przodu, a ja w klatce!' - Wysłałam i dumna z siebie, przeniosłam wzrok na chłopców. - Idioci, zapomnieliście, że istnieje takie coś, jak telefon?! - pomachałam im urządzeniem.

- Kurde, chyba nam to umknęło... - mruknął Harry, drapiąc się po głowie. Zaczęli się przepychać, dyskutując, czyja to wina.

- Dobra, cicho! Możecie się uspokoić, bo teraz to naprawdę nawet te małpy są od was mądrzejsze.

Kilka minut później zjawiła się pozostała piątka. Louis, Harry i Zayn siedzieli cały czas na ławce i komentowali moja osobę w klatce..

Gdy w końcu zostałam uwolniona, podeszłam jeszcze do nich i każdego zdzieliłam otwartą dłonią w tył głowy.

- Jeszcze jedna taka akcja, a nie żyjecie… - syknęłam. Zaraz potem podszedł Liam i nawrzeszczał na nich najgłośniej jak się dało, wypominając im, jak to bardzo są nieodpowiedzialni.

Dalsze zwiedzanie zoo przebiegło bez większych problemów. Późnym popołudniem wróciliśmy do domu i każdy z nas zajął się swoimi sprawami…

_______________________

Taki tam, lekko rozluźniający rozdział, haha ;D ♥