Prologue

Olivia, Emily, Lily i ja siedziałyśmy w moim salonie i szukałyśmy dla siebie letniej pracy. Jutro rozpoczynały się wakacje, a właściwie dla nas kończyła się szkoła. Musiałyśmy się pożegnać z naszą szkolną sławą. W pewnym sensie dawało to nam motywacje na to, żeby stać się gwiazdą większego formatu.

- Chodźmy coś zagrać! Ja tu nie wytrzymam! Za dużo jest tych gazet! - stwierdziła Olivia

- Chodźmy.

Weszłyśmy do mojej piwnicy, która była naszym królestwem. Na środku scena zbita z desek przez mojego tatę. Na niej stały 4 mikrofony i sprzęt nagłaśniający oraz mały stolik z laptopem. Wskoczyłyśmy na scenę, dziewczyny chwyciły mikrofony, a ja włączyłam muzykę. Chwilkę później z głośników rozległ się dźwięk hitu Avril Lavigne – Smile

You know that I'm a crazy bitch
I do what I want when I feel like it
All I wanna do is lose control
Oh oh
But you don't really give a shit
You go with it, go with it, go with it
'Cause you're fucking crazy rock'n roll

- Brawo! Jesteście wielkie! - usłyszałam głos mojego starszego brata.

- Weź nie przesadzaj! - syknęła Olivia
- Właśnie prawie zapomniałem! Wysłałem wam kartę zgłoszeniową do X-Factora. Casting w Manchesterze.

Stanęłyśmy jak wryte. Nie okłamując, każda z nas chciała tam pójść, ale strasznie się bałyśmy. Bałyśmy się porażki. Nie chciałyśmy usłyszeć, że nie nadajemy się do tego. Spojrzałam się na dziewczyny. W oczach mojej najlepszej przyjaciółki, Lily ujrzałam jej nie pewność. Na co dzień jest raczej odważna. Jej motto to: „Zrezygnować z marzeń ze strachu przed porażką to tak jakby popełnić samobójstwo ze strachu prze śmiercią”. To właśnie ona zachęcała nas do tego programu. Teraz stoi z niepewnością co ma zrobić. Czy skoczyć i podziękować Nathan'owi, czy może wziąć swoją torbę i wybiec. Kilka dni później stałyśmy w kolejce do castingu. I tak zaczęła się nasza przygoda. Czy światowego formatu? Tego jeszcze nie wiemy.